Zadaszenie służy do przykrywania i osłaniania obiektu przed wpływami atmosferycznymi. Stanowi osłonę zarówno przed żarzącym słońcem, jak i zimnym deszczem. Jest to rozwiązanie stosowane nie tylko przy tarasach, ale również w ramach obiektów sportowych, targowisk oraz parkingów. Do jego realizacji wykorzystuje się płyty z poliwęglanu — surowca sztucznego charakteryzującego się termoizolacyjnością i przepuszczalnością światła. Materiał jest łatwy w pielęgnacji i czyszczenie płytek nie wymaga stosowania żadnych złożonych zabiegów zabezpieczających bądź konserwujących. Dzięki właściwościom amorficznym, termoplastycznym oraz szeregowi pozytywnych własności, znajduje szerokie zastosowanie w budownictwie i różnych dziedzinach przemysłu. Istnieją korzyści wynikające z instalacji zadaszenia z poliwęglanu. Przede wszystkim tworzywo cechuje się wysoką udarnością, czyli odpornością na pękanie i uderzenia. Montaż wyrobów tego typu jest łatwy i wygodny. Warto mieć na uwadze to, że wyroby tego typu są dostępne na rynku w dwóch wariantach: litym i komorowym (zwanym również kanalikowym). Choć tworzywa posiadają zbliżone właściwości i równie często są stosowane przy projektach aranżacyjnych, różnią się praktycznym zastosowaniem. Z jakiej płyty skorzystać podczas budowy zadaszenia

Zadaszenia z różnych odmian poliwęglanu — różnice

Zbudowanie zadaszenia będzie możliwe za pomocą każdej z odmian, jednak warto pamiętać, że różnią się one właściwościami. Decydując się na realizację konstrukcji, należy posiadać wiedzę, aby podjąć decyzję zgodną ze swoimi oczekiwaniami. Czym różni się poliwęglan komorowy od litego? Ten pierwszy posiada specjalne kanaliki w przekroju, które nadają materiałowi żebrowany kształt. Drugi z kolei charakteryzuje się gładką powierzchnią, dzięki czemu zyskał szczególne uznanie w branży budowlanej. Często poliwęglan lity stanowi zamiennik tradycyjnego szkła, co jest związane z jego właściwościami — jest od niego 2-krotnie lżejszy i 25-krotnie odporniejszy na uderzenia. Materiały różnią się także metodą produkcji: kanalikowy powstaje z żywic poliwęglanowych za pomocą współwytłaczania (koekstruzji), natomiast lity tworzy się z udziałem metody wytłaczania (ekstruzji). Jakiego typu musi być płyta poliwęglanowa, aby nadała się na dach tarasu? Uniwersalna konstrukcja powoduje, że obydwa warianty chętnie się stosuje we współczesnym budownictwie przy różnych projektach. Odmiany różnią się parametrami, dlatego w praktyce wszystko jest zależne od potrzeb nabywcy.

Płyta poliwęglanowa — którą odmianę wybrać?

Choć poliwęglan komorowy jest częściej wykorzystywany przy budowaniu szklarni i świetlików, stosuje się go również do realizacji projektów zadaszeń tarasowych. Jego mocną stroną jest wysoka izolacyjność termiczna. Właściwości tworzywa powodują zatrzymanie ciepła wewnątrz osłoniętego obiektu — im więcej komór, tym stanowi lepszą izolację. Inną korzyścią wynikającą z jego zastosowania jest większa trwałość. W praktyce częściej jest wykorzystywany do większych konstrukcji, jak np. zabudowy zewnętrznej. W kontekście ceny płyty kanalikowe są tańsze od litych, co wynika m.in. z procesów produkcyjnych czy też wartości wykorzystanych komponentów. Opłacalnym rozwiązaniem jest również drugi typ poliwęglanu. Płyty lite lepiej chronią przed promieniowaniem ultrafioletowym niż kanalikowe. Charakteryzują się także dużo większą estetycznością — nie odbarwiają się w kontakcie ze słońcem. Ich własności fizyczne powodują, że obróbka (a co za tym idzie, wykonywanie takich czynności, jak frezowanie, nawiercanie czy cięcie) jest prostsze i wymaga mniejszej ilości zabezpieczeń. Tworząc zadaszenie dla tarasu, który będzie odwiedzany często przez gości, lepszym rozwiązaniem będzie wykorzystanie płyt z poliwęglanu komorowego. Bliscy i znajomi poczują się lepiej na otwartej przestrzeni izolującej ciepło. Natomiast lity stanowi lepszą opcję, jeśli zwracamy większą uwagę na design. Decydując się na kupno zestawu płyt, warto pamiętać o tym, że stanowią one inwestycję na długie lata.